005. Ich już nie ma.

Jak spotkasz ich pozdrów i spytaj jak żyją,

bo łączyło nas więcej niż przyjaźń i piwo.

To smutne zabiła ich ulica i miłość,

i przez to nic już nie będzie jak było.

     Coś się kończy, coś się zaczyna. Nic nie trwa wiecznie, wszystko przemija. Nie zatrzymuje się w miejscu, gna do przodu. Gdy musimy coś przemyśleć, pospiesza nas. Nie patrzy na przeszłość, nie staje na moment, nie daje chwili wytchnienia. Pędzi do przodu, przesuwając swe wskazówki i wydając irytujący dźwięki, tik - tak, tik - tak, gna, ponagla, nie staje. Znów słyszysz dźwięk zegara, znowu zaciskasz pięści. Mogło być inaczej – myślisz. Nie było chwili na przemyślenia, wszystko zniknęło. Ludzie odchodzą, zostawiają nas samych. Tym razem odeszliśmy, bo nikt nas nie kochał. Pochłonięci monotonią dnia. Bez szkoły i pracy, perspektyw, żyjąc chwilą. Na dłuższą metę, nikt tego nie uciągnie długo. Skazujemy się na samotność – drogę do śmierci. Samotność, otacza nas zewsząd, wciąga nas w nałogi. Na początku to uzależnienie od kawy, co rano sięgając do najwyższej szafki, by zaparzyć ten napój. Później papierosy – jeden za drugim, wciągając substancje smoliste w płuca i trując się, czasami narkotyki – dające chwilę wytchnienia, zapomnienia, znalezienia się w lepszym świecie. Skazani na samotność z błękitnymi tęczówkami i świadomością, że nikt nas nie kocha.

Mieliśmy błękitne oczy i nikt nas nie kochał.

Oprócz nas samych, kurwa nikt nas nie kochał, to smutne

i jeśli jeszcze kiedyś ich spotkasz,

pozdrów ich proszę i powiedz, że szkoda mi ich.

Adnotacja:  Bardziej chodziło mi o przyjaciela niż o miłość, ale interpretacje pozostawiam wam. Pozwolę sobie tutaj zacytować jedynie Annę Jantar: "Nic nie może przecież wiecznie trwać"