010. Kilka chwil ~ Tsvetan Sokolov.

Chciałabym móc cofnąć czas i przeżyć te kilka chwil jeszcze raz. Nie zmieniać nic i znowu nie wiedzieć co może z tego być.

Kilka chwil w twoim towarzystwie, kilka uścisków, pocałunków w skroń, przepłakanych nocy. Kilka opowiedzianych kawałów, wymienionych poglądów, obejrzanych filmów, wyśpiewanych piosenek. Kilka chwil w ciepłych ramionach z poczuciem bezpieczeństwa i tym ciepłem rozlewającym się po całym ciele. Kilka momentów gdzie myślałam, że lepiej być nie może, bo w końcu tak jak teraz było dobrze. Kilka chwil, które tworzyły moją małą historię i napawały mnie optymizmem na przyszłość, że coś może się zmienić, stać.

Każdy przeżywa swoje własne chwile. Niezapomniane. Takie, które z wielką chęcią przeżylibyśmy jeszcze raz, nie zmieniając ich tylko wciskając replay, by znów stało się to samo. Cofnąć się, zrobić kilka kroków w tył, cofnąć się w czasie, złapać jedną chwilę, tę która utkwiła nam głęboko w pamięci.

Pamiętam jak pewnego jesiennego dnia, cała mokra zapukałam do drzwi twojego mieszkania, z powodu, iż była już godzina 23:00, otworzyłeś mi odziany jedynie w spodnie dresowe. W końcu kolejnego dnia mieliście grać mecz - ważne spotkanie z Resovią. Przekraczając próg twojego mieszkania rzuciłam ci się w ramiona, a ty zamknąłeś mnie w stalowym uścisku, gładząc dłonią po plecach. Nie pytałeś o nic, po prostu pozwoliłeś by łzy płynęły po moich policzkach. Nie mówiłeś banalnego „będzie dobrze”, nie kłamałeś mnie. Nie wiedziałeś co się stało, ale byłeś obecny, milczeliśmy, a to było dla mnie najlepsze. Zaprowadziłeś mnie na kanapę, a sam przygotowałeś dwie kawy piernikowe. Byłeś, tkwiłeś, tuliłeś, milczałeś – to wystarczyło.

Pamiętam też jak trzy dni później przepraszałam cię za swoje zachowanie, mówiłam o swoim rozchwianiu emocjonalnym; o tym że nie radzę sobie z rzeczywistością. Objadaliśmy się wtedy lodami czekoladowymi, co chwile rzucając niesmacznymi żartami. Było tak dobrze, idealnie – byłeś moim najlepszym przyjacielem.

Pamiętam jak wygraliście z Resovią podczas rewanżu, to była wasza druga wygrana nad Mistrzem Polski. Przyszedłeś się pochwalić swoim sukcesem, a ja po prostu wyrzuciłam cię z domu. Nie miałam ochoty na radość, potraktowałam cię źle, ale ja nie czułam się z tym beznadziejnie. Było mi dobrze, zmieniałam się w sukę.

Pamiętam jak odcięłam się od ciebie, nie chciałam cię widzieć. Byłeś jedyną osobą, z którą przeżyłam tyle wspaniałych chwil i którą odrzucałam, ale nie chciałam z tobą trzymać. Bezsprzecznie byłam popierdolona, ale nie chciałam cię w moim życiu, nie chciałam swojego przyjaciela.

Pamiętam jak chciałeś do mnie dotrzeć, jak chciałeś odbudować naszą relację. Ja tego nie chciałam, dlatego opuściłam wspaniałe Cuneo i wyjechałam. Florencja stała się moim miastem, to tam zaczęłam tworzyć swoją nową historię. Poprzednie dwa lata próbowałam wymazać z pamięci i szło mi bardzo dobrze. Już prawie wyleczyłam się ze swoich uczuć. I wyobrazić sobie, że zrezygnowałam z przyjaźni z Tsvetanem Sokolovem, bo obdarzyłam go większym uczuciem. Pokochałam go.

Adnotacja: Był mój ulubiony środkowy, to teraz czas na najlepszego atakującego. To takie dziwne, nieskładne i popierdolone, trochę nie do ogarnięcia, ale pisane przez 5 minut więc się nie dziwię. Pomysł przyszedł spontanicznie, piłam właśnie mój osobisty nektar bogów [czyt. kawa piernikowa] i słuchałam płyty Pokahontaz - Rekontrakt :). Cytat u góry pochodzi właśnie z jednego, z utworów :). Pytania? Wywiader.