012. Po burzy zawsze wychodzi słońce.

___Czasami jest tak kurewsko zajebiście. Wiesz jakie to uczucie? Unosisz się nad ziemią, na twojej twarzy kwitnie szeroki uśmiech, oczy radośnie się iskrzą. Jest tak optymistycznie, że aż nierealnie. Każdego z nas dopada takie uczucie, nagle wszystko nam się układa bez wyjątku, wszystko idzie po naszej myśli, mkniemy przed siebie prostą drogą, z której nie zbaczamy. Jest zajebiście. 

___A co się dzieje później?

___No właśnie to jest dobre pytanie. Jeżeli po burzy zawsze wychodzi słońce to analogicznie po słońcu zawsze wychodzi burza. No i tak właśnie jest. W jednej chwili wszystko się wali. Jak już pojawia się słońce to świeci, wysoko nad głowami, napawając promieniami, które ładują nasze akumulatorki. A później upadasz, boleśnie, beznadziejnie, zatracasz się w żałości.

___Ona też była radosna, optymistyczna, miała wszystko. Nie chodzi tutaj o rzeczy materialne, ale o uczucia, które były najwyższym punktem jej hierarchii wartości. Miała cudownego faceta, którego kochała ponad życie; którego kochała bardziej niż swoje pasje; który był jej promykiem nadziei, że jutro może być lepsze niż dziś. Miała przyjaciół. Dla równowagi we wszechświecie mężczyznę i kobietę. Karol był jej powiernikiem sekretów, Elżbieta osobą, która potrafiła wyciągnąć z największego doła. 

___I co się z nimi stało?

___Nic konkretnego. Odeszli.

___Jak odeszli?

___A jak się odchodzi, po prostu bez zbędnych słów, znikając raz na zawsze z listem na stoliku w przedpokoju.

___Bolało?

___Nie kurwa, nie bolało. Wcale, a wcale. A wyczuwasz tę ironię? No właśnie. Oczywiście, że bolało, kurewskie sztylety przeszywały moje serce, rozcinając je na miliony kawałków, których nie da się zszyć.

___Co zrobiłaś?

___Nic. Zupełnie nic. Zaakceptowałam ich decyzję, żeby odejść trzeba mieć powód, nawet gdy mi go nie wyjawili uwierzyłam w to, że on był.

___I co się wydarzyło później?

___Żyłam dalej, po burzy wyszło słońce. Zaczęło się układać, zaczęłam znowu lgnąć do ludzi, zaczęłam zauważać więcej rzeczy. Zmieniłam się, ale uważam, że na lepsze.

___A na koniec co powiesz?

___A co mogę rzec? Gdy nie idzie po naszej myśli, nie warto się załamywać. Nie można się przejmować tym co się wydarzyło, trzeba podnieść wysoko w górę głowę i kroczyć dalej. Najlepiej z uśmiechem na twarzy, nie koniecznie prawdziwym, ale z uśmiechem. I wiesz co? Trzeba wierzyć, że będzie lepiej nawet wtedy gdy to tylko puste słowa.

Adnotacje: Bo zawsze jak jest źle zawsze może wydarzyć się coś żeby było lepiej.  Dorwałam się do klawiatury i tam-kurwa-dam z pod moich palców wypłynął właśnie shit u góry. Jestem chora, musicie mi o wybaczyć, mój mózg nie działa tak jak powinien pod wpływem temperatury. Nie mam ochoty na nic, straciłam zapał do pisania. Potrzebuję dobrą książkę, chwilę wyciszenia, kawę piernikową, słuchawki w uszach i mecz w tle NOW! Spierdalam na jakiś czas - chyba, nie wiem.